капыціць

капыціць незак., разм.

Бить, топтать копытами.

Хоць па дарозе капыціў такі табун коней, пылу не было - увосень ён прыбіваецца да зямлі дажджамі і шчодрымі росамі. Сіпакоў. А ён (Сноўдала) хадзіў, глядзеў сабе пад ногі, капыціў снег, здабываючы сабе корм, смертна біўся з іншымі, да сябе падобнымі, і нічога не бачыў і не разумеў да самай апошняй хвіліны. Казько. А конь усё-такі вырваўся з жалезнай жандарскай пасткі і яшчэ доўга-доўга з трывожным прызыўным іржаннем белым прывідам капыціў Прырэчча... Ягоўдзік.